Afgelopen week maakten we samen (Job en Margret) een trip naar een nabijgelegen stadje om boodschappen te doen en een auto rijbewijs te vernieuwen.
Terwijl we erheen reden (lees: hobbelden) over kapotte wegen en probeerden de grootste gaten te ontwijken, praatten we er over dat alleen de reis er naar toe al veel bezienswaardigheden opleverden. Het idee voor deze blog was geboren!
Op de heenweg stond ergens langs de kant van de weg een politie auto met agenten te wachten. Deze agenten hadden een ongebruikelijk zware wapenuitrusting. Ze bleken op gevangenentransport te wachten en zouden een aantal gevangenen meenemen naar een andere gevangenis. En inderdaad, even verderop kwamen we de vrachtwagen met gevangen tegen toen die over de brug reed.
Terwijl we weer verder hobbelden en slingerden, kwamen we langs prachtige uitzichten en enorme aloe`s.
We reden langs twee mensen die een zwaar pak gras op hun hoofd droegen. Het heet kunai en wordt gebruikt om daken van lokale huizen te maken. Hoe dat er uit ziet kun je zien op het huisje waar we ook langs reden. Een kunai dakbedekking gaat maar een paar jaar mee dus het taaie kunai gras wordt regelmatig gekapt om nieuwe daken te maken.
Op de plaatsen waar electriciteit is (geen vanzelfsprekendheid in Papoea-Nieuw-Guinea!), hangen mensen soms oude schoenen aan de lijnen, als grap. We reden langs een koffieplantage. Sorry, de foto is wazig want we konden niet stoppen op deze plaats om een foto te maken. De donkergroene struiken in het midden zijn de koffiestruiken.
Papoea-Nieuw-Guineers (PNG`ers) lopen heel veel. Ook gewoon op de openbare weg en dat levert soms gevaarlijke situaties op met hard rijdend vervoer wat dezelfde weg gebruikt.
Bij aankomst in het stadje doen we onze boodschappen. Dat betekent veel wachten maar Job kan is er inmiddels aardig aan gewend en lacht nog terwijl hij staat te wachten. Ondertussen zien we aan de overkant van de weg hoe een vrachtwagen vol grote pakken tweedehandskleding wordt gelost. Die pakken gaan naar de plaatselijke tweedehands kledingwinkels. Nieuwe kleding is in PNG bijna niet verkrijgbaar of te duur voor een modaal PNG`s inkomen.
Als we klaar zijn worden onze boodschappen door vriendelijk PNG`ers naar de auto gebracht. Margret schiet buiten snel een mooi plaatje van een kleermaker. Hij repareert een broek met een naaimachine die handmatig werkt. Een hele klus!
Terwijl ze dat doet, wordt er voor haar voeten buai op de grond gespuugd… Niet ongewoon. Buai komt van de betelnoot en het wordt tot poeder vermalen en er wordt op gekauwd. Het is een middel wat een een kalmerend of juist stimulerend effect geeft. Het witte poeder verkleurt rood en word na verloop van tijd weer uitgespuugd zoals te zien is op de foto hieronder. Er ligt ook een lege betelnoot naast. Of mensen buai gebruiken is duidelijk te zien aan hun tanden die rood verkleuren na verloop van tijd.
Als alle boodschappen zijn gedaan en het rijbewijs weer vernieuwd is bij het politiebureau, rijden we weer naar huis.
Onderweg rijdt een kleine truck met passagiers langs: normaal `bus` vervoer in PNG.
Iets verderop zien we een mooie oude truck langs de weg staan.
Na een tijdje is het opletten geblazen. Op verschillende plaatsen zijn stukken weg afgebroken door landverschuivingen die hier regelmatig voorkomen. Daardoor ontstaan soms enorme gaten in het wegdek en is de weg heel smal. Gelukkig is duidelijk aangegeven waar die stukken zijn met behulp van zandhopen…
En na een volgende grote bocht is onze basis Ukarumpa al weer zichtbaar in de verte. Als we dichterbij komen, stoppen we nog even om een foto van de landingsbaan en de basis te nemen. De bewolking hangt laag deze dag – we wonen op ruim 1500 meter hoogte – dus voor een uitzicht op de bergen moet je wachten op een volgende blog!
